αντιδράσαμε στην κρίση αποκαθιστώντας την αξιοπρέπειά μας

.

Πριν

Μετά

Πριν

Μετά

Πριν

Μετά

Σήμερα, οι πανεπιστημιακοί που θέλουμε ν’ αντιδράσουμε στην κρίση, πήραμε λίγα εκατοστά πίσω από το Πανεπιστήμιο που μας στέρησαν. Αποδείξαμε ενωμένοι, με μια χωρίς προηγούμενο κινητοποίηση συναδέλφων, φοιτητών και διοίκησης, πως ένα άλλο Πανεπιστήμιο μάς ταιριάζει. Κάναμε μια κίνηση μικρής πρακτικής σημασίας, αλλά μεγάλης συμβολικής αξίας, απέναντι σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που μάς θέλουν δέσμιους του κακού μας παρελθόντος. Δείξαμε πως θέλουμε ν’ απελευθερώσουμε το Πανεπιστήμιο απ’ όσους συνήθισαν να το μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι για να γίνει το δικό τους.

Το Πανεπιστήμιο δεν είναι σκουπίδι. Και δεν είναι δικό τους! Δεν ανήκει σ’ αυτούς που το καταλαμβάνουν, σ’ αυτούς που το κλείνουν, σ’ αυτούς που το εκβιάζουν. Δεν ανήκει σε όσους το θέλουν εργαστήρι παραγωγής θρυαλλίδων για να βάλουν φωτιά στην κοινωνία. Το Πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές του που θέλουν να σπουδάσουν. Ανήκει στους καθηγητές του που θέλουν να διδάξουν. Ανήκει στους ερευνητές του που θέλουν να ερευνήσουν. Ανήκει στους γονιούς που μας στέλνουν τα παιδιά τους να τα εξοπλίσουμε με γνώσεις που θα τα βοηθήσουν να βρουν το δρόμο τους. Και ανήκει στην Πατρίδα που θέλει να ξανασταθεί στα πόδια της και προσβλέπει στο Πανεπιστήμιό της να τη βοηθήσει να το πετύχει με τις δικές της δυνάμεις.

Μας είπαν απεργοσπάστες και μας κατηγόρησαν γιατί τάχα αδιαφορούμε για τους εργαζομένους στις εργολαβίες που χάνουν τη δουλειά τους. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν το προνόμιο να έχει πιο ευαίσθητη καρδιά από εμάς. Και δεν συνδέουμε την προάσπιση της αξιοπρέπειας των φοιτητών μας, τον οφειλόμενο σεβασμό στους γονείς τους και τη στοιχειώδη προστασία της υγείας όλων, με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργολαβικοί υπάλληλοι. Το πρόβλημα αυτό, άλλωστε, δεν είναι μόνο δικό τους, είναι και δικό μας, διότι ροκανίζει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού μας και δεν μας επιτρέπει να κάνουμε εκπαίδευση και έρευνα όπως θα έπρεπε, τη στιγμή που αναγκαζόμαστε να συντηρούμε εκατοντάδες εργαζομένων σε περιφερειακές δραστηριότητες χωρίς να το μπορούμε.