Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

αντιδράσαμε στην κρίση αποκαθιστώντας την αξιοπρέπειά μας

.
Πριν
Μετά
Πριν


Μετά
Πριν
Μετά

Σήμερα, οι πανεπιστημιακοί που θέλουμε ν’ αντιδράσουμε στην κρίση, πήραμε λίγα εκατοστά πίσω από το Πανεπιστήμιο που μας στέρησαν. Αποδείξαμε ενωμένοι, με μια χωρίς προηγούμενο κινητοποίηση συναδέλφων, φοιτητών και διοίκησης, πως ένα άλλο Πανεπιστήμιο μάς ταιριάζει. Κάναμε μια κίνηση μικρής πρακτικής σημασίας, αλλά μεγάλης συμβολικής αξίας, απέναντι σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που μάς θέλουν δέσμιους του κακού μας παρελθόντος. Δείξαμε πως θέλουμε ν’ απελευθερώσουμε το Πανεπιστήμιο απ’ όσους συνήθισαν να το μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι για να γίνει το δικό τους.

Το Πανεπιστήμιο δεν είναι σκουπίδι. Και δεν είναι δικό τους! Δεν ανήκει σ’ αυτούς που το καταλαμβάνουν, σ’ αυτούς που το κλείνουν, σ’ αυτούς που το εκβιάζουν. Δεν ανήκει σε όσους το θέλουν εργαστήρι παραγωγής θρυαλλίδων για να βάλουν φωτιά στην κοινωνία. Το Πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές του που θέλουν να σπουδάσουν. Ανήκει στους καθηγητές του που θέλουν να διδάξουν. Ανήκει στους ερευνητές του που θέλουν να ερευνήσουν. Ανήκει στους γονιούς που μας στέλνουν τα παιδιά τους να τα εξοπλίσουμε με γνώσεις που θα τα βοηθήσουν να βρουν το δρόμο τους. Και ανήκει στην Πατρίδα που θέλει να ξανασταθεί στα πόδια της και προσβλέπει στο Πανεπιστήμιό της να τη βοηθήσει να το πετύχει με τις δικές της δυνάμεις.

Μας είπαν απεργοσπάστες και μας κατηγόρησαν γιατί τάχα αδιαφορούμε για τους εργαζομένους στις εργολαβίες που χάνουν τη δουλειά τους. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν το προνόμιο να έχει πιο ευαίσθητη καρδιά από εμάς. Και δεν συνδέουμε την προάσπιση της αξιοπρέπειας των φοιτητών μας, τον οφειλόμενο σεβασμό στους γονείς τους και τη στοιχειώδη προστασία της υγείας όλων, με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργολαβικοί υπάλληλοι. Το πρόβλημα αυτό, άλλωστε, δεν είναι μόνο δικό τους, είναι και δικό μας, διότι ροκανίζει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού μας και δεν μας επιτρέπει να κάνουμε εκπαίδευση και έρευνα όπως θα έπρεπε, τη στιγμή που αναγκαζόμαστε να συντηρούμε εκατοντάδες εργαζομένων σε περιφερειακές δραστηριότητες χωρίς να το μπορούμε.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

οριστική λύση τώρα !

.
Το ΑΠΘ βρίσκεται στη δέκατη εβδομάδα κατάληψης της Πρυτανείας και κινδυνεύει με κατάρρευση. Κανείς δεν εγγυάται πως, αν κλείσει, θα μπορέσει να ξανανοίξει στο άμεσο μέλλον. Και δεν είναι εξ αιτίας κάποιου λόγου διοικητικής, εκπαιδευτικής ή ερευνητικής φύσεως, αλλά επειδή γονάτισε οικονομικά υπό το βάρος των συνεπειών μιας ολέθριας εργοδοτικής πολιτικής, την οποία εννοούσαν να ασκούν οι Διοικήσεις του επί μία εικοσαετία με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων. Η δημοσιονομική κρίση απελευθέρωσε τη μπόχα ενός κάδου απορριμμάτων, τον οποίο γέμιζε με τον καιρό μια ανυποψίαστη, πλην όμως ανεύθυνη διαχείριση των κοινών, ίδιας μορφής και φύσεως με αυτήν που οδήγησε και την υπόλοιπη χώρα στο χείλος τους γκρεμού. Το πρόβλημα, λοιπόν, προϋπήρχε, μόνο που τότε, η βαθειά τσέπη των ομολογιούχων δανειστών μας, που τώρα πια μας εγκατέλειψαν για λόγους όπως αυτός, το έκρυβε κάτω από το χαλί.

Για δυο ολόκληρους μήνες, κατά τους οποίους το campus του ΑΠΘ μετατράπηκε σε σκουπιδότοπο, ήρθαμε αντιμέτωποι και με την έξαρση των φαινομένων της ωμής βίας. Αυτόκλητοι υπερασπιστές των εργολαβικών υπαλλήλων, που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους φοιτητές, προπηλάκιζαν και επιτίθονταν από κοινού σε φοιτητές και συναδέλφους που επιχειρούσαν να καθαρίσουν τους χώρους τους. Ο εκβιασμός ήταν ρητός: ή θα σας καθαρίσουμε εμείς, ή θα βρωμίσετε. Να καθαριστείτε μόνοι σας, απαγορεύεται. Αν το κάνετε, είστε απεργοσπάστες! Πανεπιστημιακοί χώροι διαρρηγνύονταν με τη βία για να μπούνε και να τους καταλάβουν δήθεν φοιτητές να κάνουνε πάρτι κάθε δεύτερη μέρα, μετατρέποντας τους χώρους αυτούς σε στάβλους, σε σημείο τέτοιο που να μην τους χρησιμοποιούν πλέον ούτε οι ίδιοι λόγω ... υγειονομικής ακαταλληλότητας!

Η ολική επαναφορά της βίας στο Πανεπιστήμιο με την πιο άγρια μορφή της ήρθε να προστεθεί στην ειδεχθέστερη συμπεριφορά τραμπούκου που υιοθέτησαν ανενδοίαστα την άνοιξη συνάδελφοι και διοικητικοί υπάλληλοι από κοινού, οργανώνοντας μαζικές αντισυγκεντρώσεις ντροπής για να εμποδίσουν τους καθηγητές του Ιδρύματος να προσέλθουν να ψηφίσουν για να εκλέξουν το Συμβούλιο Διοίκησης. Είναι οι ίδιοι που στηρίζουν και σήμερα ακόμη τις καταλήψεις μέχρι τελικής πτώσεως (του Πανεπιστημίου τους, φυσικά!). Κατά τα άλλα, υπερασπίζονται το "δημοκρατικό" Πανεπιστήμιο ως "κοινωνική κατάκτηση". Μόνο που η ίδια η κοινωνία, που πληρώνει το μισθό μας, έχει διαφορετική άποψη. Δυστυχώς, αυτή δεν διακρίνει ποιος είναι τί intra muros, και μας έχει καταδικάσει όλους χωρίς διάκριση (και χωρίς άλλη δίκη πλην αυτής που … δικαιούμαστε στα ΜΜΕ!), σαν να ήμασταν η χειρότερη συντεχνία που πέρασε ποτέ από τούτο τον τόπο...

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ

Θέλουμε να τελειώνουμε με το κακό παρελθόν μας. Θέλουμε να γυρίσουμε σελίδα. Δεν θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο – χαβούζα. Δεν μας αξίζει ένα Πανεπιστήμιο – άντρο παρανόμων, τραμπούκων και εκβιαστών.

Στην υπόθεση των εργολαβικών, καταβάλαμε τεράστιο θεσμικό κόστος. Επλήγη ανεπανόρθωτα η φήμη μας, το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει ένα Πανεπιστήμιο στα μάτια της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας. Η αποκατάστασή της απαιτεί να δοθούν τώρα οριστικές λύσεις σε όλα τα προβλήματα που άλλα Πανεπιστήμια δεν γνωρίζουν καν…

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΡΑ

Είναι επώδυνη μια οριστική λύση στο πρόβλημα των εργολαβικών, είναι όμως η μόνη που μπορεί να αποκαταστήσει ένα απειροελάχιστο μέρος της τεράστιας βλάβης που έχουμε υποστεί. Οι νέες εργολαβικές συμβάσεις θα πρέπει να είναι αυθεντικές και όχι εικονικές, απαλλαγμένες από την εθιμικώ δικαίω άσκηση εργοδοτικού δικαιώματος των εκάστοτε Διοικήσεων. Ο ανταγωνισμός των υποψηφίων εργολάβων θα πρέπει να είναι υγιής και πραγματικός. Δεν επιτρέπεται να προϋπολογίζουμε τις συμβάσεις με γνώμονα πόσους εργολαβικούς θέλουμε να βολέψουμε, μισθοδοτώντας τους όπως θέλουν οι ίδιοι μη τυχόν και καταλάβουν την Πρυτανεία! Να σταματήσει ΤΩΡΑ και ΟΡΙΣΤΙΚΑ η στρεβλωτική αυτή πρακτική, που απεδείχθη ΟΛΕΘΡΙΑ για το Πανεπιστήμιο.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

Η κατάληψη είναι μια μορφή βίας, που θα πρέπει να εξαφανιστεί από το χώρο μας και να διαγραφεί από τις πρακτικές μας.

Στηρίζουμε τον Πρύτανη, τους Αντιπρυτάνεις, τους Κοσμήτορες των Σχολών και τους Προέδρους των Τμημάτων για τη γενναία πράξη τους να καλέσουν τη δημόσια δύναμη να επέμβει στην Πρυτανεία προκειμένου να αποκατασταθεί η λειτουργία της Κεντρικής Διοίκησης.

Απαιτούμε από την Πολιτεία να αποκαταστήσει το Νόμο της Δημοκρατίας μέσα στο Πανεπιστήμιο!

Δεν ανεχόμαστε άλλο ορδές τραμπούκων να περιφέρονται από Τμήμα σε Τμήμα και να σκορπούν τον τρόμο, να στηρίζουν καταλήψεις και να εκδιώκουν φοιτητές και καθηγητές από τις Σχολές τους.

Είμαστε αποφασισμένοι να αποκαταστήσουμε την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου ό,τι κι αν κοστίσει αυτό. Δεν θα υποχωρήσουμε σε απειλές, εκβιασμούς, προπηλακισμούς και στην τρομοκρατία μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας αποκαλούμενων φοιτητών, που βρίσκουν –δυστυχώς– απολογητές και μεταξύ συναδέλφων.

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΝΕΕΙ ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ …

Θέλουμε ένα καινούργιο Πανεπιστήμιο, όπως θέλουμε και μια καινούργια Πατρίδα. Το τέρας του κακού μας παρελθόντος ή θα μας κατασπαράξει ή θα πεθάνει.  Στο χέρι μας είναι και το ένα και το άλλο.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

ολοκληρώθηκε η σύνθεση του Συμβουλίου στο ΑΠΘ

.
Θέλουμε να συγχαρούμε τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου για την εκλογή τους στο νέο όργανο διοίκησης του ΑΠΘ. Τους ευχαριστούμε προκαταβολικά για τη συμβολή τους στη διοίκηση του Πανεπιστημίου μας, καθώς και για τις γνώσεις και την εμπειρία που θα θελήσουν να μας μεταδώσουν από τις θέσεις στις οποίες δέχτηκαν να υπηρετήσουν σε μια κρίσιμη για τη χώρα και το Αριστοτέλειο περίοδο.
Ο κύριος ... Ράιχενμπαχ του ΑΠΘ
   Μιας και η σύνθεση του Συμβουλίου ολοκληρώθηκε, ευχόμαστε σε όλους τους Συμβούλους καλή επιτυχία. Αναλαμβάνουν σε οριακές συνθήκες. Εμείς θα τους στηρίξουμε. Τώρα μάλιστα που έχουμε και τον Richard Hunter Πρόεδρο του ... Task Force στο ΑΠΘ, θα το κάνουμε με ακόμη μεγαλύτερο κέφι. Γιατί δεν τρέφουμε μόνο υπέρμετρες προσδοκίες. Αυτή τη φορά κάνουμε όνειρα! Και δεν πρόκειται ν' αφήσουμε να μας τα χαλάσουν όσοι έσπευσαν ήδη να ανακαλύψουν, στο πρόσωπο των εξωτερικών ιδίως συμβούλων, τους εχθρούς που ήρθαν να πάρουν την πόλη και ετοιμάζονται να τους προσφέρουν ένα δείπνο στην κόλαση...

http://www.youtube.com/watch?v=TeNGVS2T_Rk

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

τα ενωτικά μηνύματα των εκλογών

.
Η ανάδειξη των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου στο ΑΠΘ από το 75% των συναδέλφων που συμμετείχαν στην ηλεκτρονική ψηφοφορία την Πέμπτη, λειτούργησε λυτρωτικά για την Πανεπιστημιακή Κοινότητα, την οποία κάποιες παρατάξεις –για στενά κομματικούς λόγους, τους οποίους ποτέ δεν απέκρυψαν– εννοούσαν με κάθε τρόπο να διχάζουν, παρεμποδίζοντας μάλιστα και την ελεύθερη έκφρασή της.

Στο εξής, θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε κανείς ποτέ πια να μη διχάσει ξανά το Αριστοτέλειο. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να ενισχύσουμε τη συμφιλιωτική δυναμική που δημιούργησε η εκλογή του Συμβουλίου από μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία συναδέλφων, οι οποίοι αφενός ζήτησαν από τους συμβούλους που εξέλεξαν μαζικά, να δουλέψουν συναινετικά για να λύσουν τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αφετέρου διεμήνυσαν προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι πρέπει να προσέχει τι λέει όταν μιλά εξ ονόματός τους.

Ο κ. Πρύτανης του ΑΠΘ διεξήγαγε την ηλεκτρονική ψηφοφορία με τρόπο υποδειγματικό, και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Λυπούμαστε, αλλά αυτή τη φορά δεν θα μπορέσουμε να του το αναγνωρίσουμε, διότι συνέβαλε στο διχασμό της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, υιοθετώντας τη ρητορική των μειοψηφικών δυνάμεων που διοικούν τον ΕΣΔΕΠ, στο όνομα μιας δήθεν «συντριπτικής πλειοψηφίας», η οποία, όμως, τον διέψευσε αμέσως μόλις της δόθηκε η δυνατότητα να εκφραστεί.

Ωστόσο, είμαστε βέβαιοι πως αυτή τη φορά έλαβε το ενωτικό μήνυμα της Πανεπιστημιακής Κοινότητας να συνεργαστεί αρμονικά με το Συμβούλιο, ώστε να βγει το ΑΠΘ από την οξύτατη κρίση, την οποία βιώνουμε όπως κανένα άλλο ίδρυμα στη χώρα. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αποκτήσουμε μια ισχυρή διοίκηση, την οποία δεν έχουμε σήμερα. Διότι μόνον ισχυρές διοικήσεις μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοιες κρίσεις, όπως είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί στην υπόθεση των εργολαβικών.

Κάποιοι άλλοι, όμως, και συγκεκριμένα όσοι κρατάνε ακόμα τη σφραγίδα του ΕΣΔΕΠ, δεν έλαβαν το ενωτικό μήνυμα της Πανεπιστημιακής Κοινότητας και εξακολουθούν να μιλάνε στο όνομά της, χωρίς να την εκπροσωπούν τα όσα διχαστικά επιμένουν να διακηρύττουν.

σε αναζήτηση υπέρβασης και στο χώρο μας

Καθόσον μας αφορά, θέλουμε να διαβεβαιώσουμε τους συναδέλφους ότι λάβαμε το μήνυμά τους πως δεν θέλουν νικητές και ηττημένους· πως ζητούν κι από μας να κάνουμε τη δική μας υπέρβαση στο χώρο μας, ώστε να διασφαλίσουμε, με όρους συνεχούς ενότητας, τη διαρκή δέσμευσή τους στο δύσκολο δρόμο των αλλαγών, που με τόση καθυστέρηση αρχίσαμε να βαδίζουμε. Διαφορετικά, θα στρίψουν την πλάτη και σε μας, όπως την έστρεψαν επιδεικτικά σε όσους μέχρι τώρα μιλούσαν εξ ονόματός τους ως μη όφειλαν.

Στο πλαίσιο αυτό, σκοπεύουμε το αμέσως επόμενο διάστημα να αναλάβουμε μια ενωτική πρωτοβουλία στο επίπεδο της συλλογικής μας εκπροσώπησης, εν αναμονή της οριστικής θέσης που θα λάβει το ΑΠΘ στο νέο χάρτη που θα προκύψει από την αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Habemus Consilium

Τελικά, έχουμε Συμβούλιο στο ΑΠΘ! Όπως έχουμε και πολλά προβλήματα που πρέπει να λύσει το Συμβούλιο. Συγχαίρουμε από καρδιάς τα νεοεκλεγέντα μέλη του και τους ευχόμαστε καλή φώτιση στα νέα τους καθήκοντα. Διότι, πέρα από φυσική δύναμη και ψυχική αντοχή, όσοι εξελέγησαν σήμερα θα χρειαστούν και πολύ σοφία για να διασφαλίσουν μια ισορροπία στο ανώτατο επίπεδο διοίκησης του ΑΠΘ μεταξύ των ακαδημαϊκών επιλογών του Πρύτανη και της Συγκλήτου και των μέσων που θα μπορεί να διαθέσει το Συμβούλιο για να στηρίξει τις επιλογές αυτές. Στο πλαίσιο αυτό, δύο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα, με τα οποία το νέο όργανο θα έρθει αμέσως αντιμέτωπο:

Πρώτον, μπορούμε, άραγε, να κάνουμε και εκπαιδευτική και κοινωνική πολιτική μαζί, όπως πιστεύαμε ότι μπορούσαμε μέχρι τώρα, ή μήπως θα πρέπει να δούμε ξανά τις προτεραιότητές μας; Πρόκειται για το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το Ίδρυμα στην υπόθεση των εργολαβικών. Άραγε, θα το διαιωνίσουμε ή θα τραβήξουμε γραμμή με το κακό μας παρελθόν;

Δεύτερον, μπορούμε, άραγε, να επιβιώσουμε όλες οι Σχολές και όλα τα Τμήματα μαζί, με όλους τους Τομείς και όλα τα γνωστικά τους αντικείμενα ως έχουν σήμερα ή μήπως θα πρέπει και εδώ να διαλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε σαν Πανεπιστήμιο και τι μπορούμε να στηρίξουμε με όσα μέσα διαθέτουμε; Είναι το μεγάλο –εθνικής εμβέλειας αυτή τη φορά– στοίχημα αναδιάρθρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Η σημερινή ψηφοφορία μάς προσφέρει χρήσιμα διδάγματα, καθώς επρόκειτο να ψηφίσουν 2.095 συνάδελφοι που έλαβαν σχετικό mail από το σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Αρχάς του 2009, ήμασταν λίγο περισσότεροι από 2.200 καθηγητές στο ΑΠΘ. Δύο χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του 2010, ήμασταν 2.180. Σήμερα, λοιπόν, μετά από δυο χρόνια βαθιάς κρίσης, συνεχίζουμε να είμαστε τουλάχιστον 2.095. Στην τετραετία, δηλαδή, υποστήκαμε μια μείωση προσωπικού της τάξης μόλις του 5%. Και παρά ταύτα, νιώθουμε λίγοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είμαστε κιόλας.

Χωρίς, όμως, αναδιάρθρωση Σχολών και Τμημάτων, χωρίς  ανακατανομή του προσωπικού και αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, θα νιώθουμε και πάλι λίγοι, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όσοι περίπου ήμασταν και πριν την κρίση, όταν επίσης νιώθαμε ανεπαρκείς. Είναι σαφές, λοιπόν, πως δε μας φταίει η κρίση, η οποία ήρθε απλώς να αναδείξει προβλήματα που στην πραγματικότητα προϋπήρχαν της κρίσης. Με τη διαφορά ότι τότε, η βαθιά τσέπη του κράτους δεν τ' άφηνε να μας πνίξουν όπως σήμερα. Δε φροντίσαμε, δυστυχώς, να τα λύσουμε στον καλό μας τον καιρό και φτάσαμε ως εδώ. Τώρα θα πρέπει να τα λύσουμε μέσα στην κρίση και αυτό θα είναι επώδυνο.

Το Συμβούλιο που εκλέξαμε σήμερα, έχει μια πολύ δύσκολη δουλειά μπροστά του. Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο του.

Καθόσον αφορά εμάς στην Πανεπιστημιακή Συμπαράταξη, έχουμε περισσότερους από έναν λόγους να είμαστε ικανοποιημένοι από την εξέλιξη αυτή. Στην πραγματικότητα, έχουμε … δύο! Ευχόμαστε στη Νιόβη και τον Χρήστο καλή συνέχεια στους αγώνες τους για μεταρρύθμιση, αυτή τη φορά από το νέο βήμα που τους χάρισε η αναγνώριση των συναδέλφων τους.
.