ο τρίτος δρόμος της ΔΗΜΑΡ για τα ΑΕΙ

.

Συγκλονισμένοι παρακολουθούμε τις μέρες αυτές το ακατάσχετο υβρεολόγιο που έχουν εξαπολύσει διακεκριμένοι συνάδελφοι της ΔΗΜΑΡ και του αρμόδιου συνδικαλιστικού της βραχίονα, της ΑΡΜΕ, κατά των υποστηρικτών του νόμου 4009, στους οποίους συγκαταλεγόμαστε και εμείς για όλους τους λόγους που έχουμε επανειλημμένα τονίσει.

Γνωρίζουμε πως οι συγκεκριμένοι Δημαρίτες συνάδελφοι έχουν στο μυαλό τους συγκεκριμένα πρόσωπα που περιλούζουν ως «πρόθυμους», «αλαζόνες», «νεοφιλελεύθερους», «λαϊκιστές», «παρατρεχάμενους», «ρηχούς μεταρρυθμιστές», «αντιδραστικούς εκσυγχρονιστές», μέχρι και «γελοίους»... Πρόκειται για παλιούς συντρόφους τους που αλλαξοπίστησαν, ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών φτιάξανε και το νόμο 4009. 

Κανονικά, λοιπόν, το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών τους, επειδή είναι μια οικογενειακή τους υπόθεση, στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να μας αφορά. Άλλωστε, ο Νίκος Μπίστης, το είπε ξεκάθαρα, ο άνθρωπος: «Το πρόβλημα που υπάρχει πηγάζει ακριβώς από την πληγή που άνοιξε στην ΔΗΜΑΡ αυτή η υπόθεση που δεν λέει να κλείσει αλλά και από την εμμονή αυτών των συντρόφων να κρίνουν την ΔΗΜΑΡ σχεδόν αποκλειστικά από την στάση της απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου».

Επειδή, όμως, τα σκάγια των συναδέλφων παίρνουν κι εμάς και είναι και ιδιαίτερα προκλητικοί (αλλά και προκλητικά αδιάβαστοι!), γι’ αυτό θα σηκώσουμε το γάντι και θα τους υποβάλουμε τρία (3) συγκεκριμένα ερωτήματα, στα οποία αν θέλουν μας απαντούν, αν δε θέλουν, ψυχή βαθιά, που λέει κι ο λαός μας (ή μάλλον … ρηχή καθόσον μας αφορά, γιατί, βλέπετε, εμείς συγκαταλεγόμαστε στους ρηχούς μεταρρυθμιστές, ενώ αυτοί έχουν βάθος οι άνθρωποι!)

Τρία απλά ερωτήματα…

Για πείτε μας, λοιπόν, συνάδελφοι, μιας και ταυτίζεστε πλέον με το νέο-νέο νόμο (και μάλιστα περηφανεύεστε γι’ αυτό):

1) Αποσπάσατε, ναι ή όχι, από την Πανεπιστημιακή Κοινότητα τη νομική δυνατότητα να προβεί η ίδια (δηλαδή από τα κάτω) στην αναδιάρθρωση του δημόσιου πανεπιστημιακού τομέα της χώρας, με νομικά εργαλεία τις αρχικές διατάξεις των άρθρων 7 παρ. 6 και 76 παρ. 7 του ν. 4009; Και με τι την αντικαταστήσατε;

2) Μεταφέρατε την αρμοδιότητα αυτή στον ίδιο τον Υπουργό, λύνοντάς του τα χέρια να κινηθεί σε όποια κατεύθυνση θελήσει και χωρίς την συναίνεση της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Είναι έτσι; Έτσι είναι, αφού τροποποιήσατε το άρθρο 7 παρ. 6. Πριν, αν δεν είχε γνώμη συμβουλίων, συγκλήτων και της ΑΔΙΠ, ο Υπουργός δεν προχωρούσε σε πρόταση για έκδοση ΠΔ. Και η πρότασή του έπρεπε να είναι τεκμηριωμένη, ενώ τώρα είναι ουσιωδώς ανέλεγκτη. Πριν, λοιπόν, την πρωτοβουλία την είχε η Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Τώρα, η πρωτοβουλία πέρασε στον Υπουργό, η δουλειά του οποίου έγινε πιο εύκολη (το dirty job του, με άλλα λόγια). Τώρα, ο Υπουργός μόνον τεκμηριωμένο (;) ερώτημα έχει την υποχρέωση να υποβάλλει στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα, κι αν αυτή δεν απαντήσει εντός 60 ημερών, τότε προχωρά και κάνει ό,τι θέλει, σχεδόν ανέλεγκτα. Διότι, για τεκμηριωμένες απαντήσεις έχουμε ακούσει, για τεκμηριωμένο (;) ερώτημα, πρώτη φορά ακούμε, και μάλιστα σε νόμο του κράτους! Μεταξύ μας, καλά θα κάνει και θα προχωρήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Υπουργός στις συγχωνεύσεις, διότι εδώ που φτάσαμε θα πρέπει ούτως ή άλλως να συρρικνωθεί ο «απλωμένος» πανεπιστημιακός χώρος, διαφορετικά θα καταρρεύσουμε όλοι. Λυπούμαστε, όμως, που η Πανεπιστημιακή Κοινότητα εμποδίστηκε με τη βία να αξιοποιήσει μια ευκαιρία που της δόθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της από την Πολιτεία. Κι εσείς ευθύνεστε γι' αυτό, διότι επιπλέον νομιμοποιήσατε με τον τρόπο αυτό τα αποτελέσματα της βίας και γι’ αυτό θα πρέπει να απολογηθείτε στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα.

Πριν, λοιπόν, είχαμε ΡΗΤΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΕΝΕΣ διαδικασίες που δέσμευαν την εκτελεστική εξουσία, κτίζοντας πάνω στην έννοια της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ που αποσκοπούσαν να εισαγάγουν στον Πανεπιστημιακό Χώρο. Τώρα, έχουμε απλές διακηρύξεις καλών προθέσεων του Υπουργού περί διαλόγου και συναινέσεων κατά την εφαρμογή του σχεδίου του «ΑΘΗΝΑ». ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΣΜΕΥΕΙ. Κι αυτό είναι δικό σας κατόρθωμα! Είστε υπερήφανοι γι’ αυτό; Σεις τον αποδεσμεύσατε. Σεις του λύσατε τα χέρια. (Μεταξύ μας, τώρα, μπορεί και να μην καταλάβατε καλά-καλά τι σας πέρασε κάτω από τη μύτη… Εμείς, τουλάχιστον, σας είχαμε προειδοποιήσει εγκαίρως.) Πήρατε έτσι τον κίνδυνο να ενθαρρύνετε την αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας και την πολιτική συνδιαλλαγή των κάθε λογής παραδοσιακών decision makers, υπουργών, υφυπουργών, γραμματέων, περιφερειαρχών, βουλευτών, πολιτευτών, κ.ο.κ., εκτός από την ίδια την Πανεπιστημιακή Κοινότητα! Για ποια «δημοκρατία», λοιπόν, μιλάτε; Για ποια «συναίνεση» μιλάτε; 

3) Νεκραναστήσατε τον 1268 για τα Τμήματα και τους Τομείς τους, αφήνοντάς τα στην κατάσταση που είναι σήμερα, χωρίς να τα βάζετε σε καμιά διαδικασία αλλαγής, αναδιάρθρωσης ή εκσυγχρονισμού, όπως υποχρεωτικά μπαίνανε κατ’ εφαρμογή του άρθρου 76 παρ. 7 του ν. 4009; Προηγουμένως, μπορεί μέσα από αυτή τη διαδικασία, τα Τμήματα να παρέμεναν ακριβώς τα ίδια. Τα πετυχημένα, τουλάχιστον. Δεν το απαγόρευε κανείς. Διότι τα Τμήματα δεν καταργούνταν, όπως παραπλανητικά διακηρύττατε προς πάσα κατεύθυνση. Απλά, μέσα από την επανασύστασή τους ως προγράμματα σπουδών, είχαν την ευκαιρία να αξιολογηθούν από την ΑΔΙΠ, από μια ανεξάρτητη δηλαδή αρχή, με αντικειμενικά όμως κριτήρια, και όχι από την εκτελεστική εξουσία με πολιτικά κριτήρια, όπως θα γίνει τώρα για όσα Τμήματα υποχρεωθούν σε αλλαγές αν συγχωνευθούν ή απορροφήσουν άλλα Τμήματα. 

… περιμένουν απαντήσεις!

Ποια μεταρρύθμιση, λοιπόν, λέτε πως απελευθερώσατε; Τι ακριβώς μεταρρυθμίζετε όταν αφήνετε στην ίδια κατάσταση που είναι σήμερα όσα Τμήματα δεν καταργηθούν, δεν συγχωνευτούν ή δεν απορροφηθούν; Όταν με άλλα λόγια παγιώνετε την υφιστάμενη κατάσταση; Αφήστε τους χαρακτηρισμούς και το πολύ μπλα-μπλα και απαντήστε συγκεκριμένα αν μπορείτε. Διαφορετικά, σωπάστε! Μην μας προκαλείτε κι από πάνω… Ήσασταν ΑΠΟΝΤΕΣ στους αγώνες που δώσαμε ένα χρόνο τώρα απέναντι στις δυνάμεις του σκοταδισμού και της βίας που κρατούν όμηρο το ελληνικό πανεπιστήμιο για να κάνουμε εκλογές για τα συμβούλια. Προκλητικά ΑΠΟΝΤΕΣ! Και ήρθατε τώρα να μας δείξετε τον … τρίτο δρόμο; Λίγη σεμνότητα δεν έβλαψε κανέναν… Και ποιος είναι ο τρίτος δρόμος; Η ρεάλ πολιτίκ στα ΑΕΙ; Αυτήν κηρύσσετε πλέον; Ξεχνάτε ότι η ρεάλ πολιτίκ έχει ως βασική παραδοχή την ισχύ; Αυτό είναι, λοιπόν, το όραμά σας για το Πανεπιστήμιο του μέλλοντός μας; Η επισφράγιση των συνεπειών που άφησε πίσω της η χρήση της ωμής βίας για να μην περάσει ο νόμος; Η επιβράβευση της τρικλοποδιάς και του πετάγματος της μπάλας στην κερκίδα; Γι' αυτά είστε υπερήφανοι; Ρεάλ πολιτίκ, λοιπόν... Ας είναι. Εμείς θα συνεχίσουμε στο δρόμο που χάραξε ο Δον Κιχώτης. Και να ξέρετε πως θα νικήσουμε!